Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Κανείς ποτέ δεν με κοίταξε σαν και εσένα.
Κανείς ποτέ δεν με αγάπησε σαν και εσένα.Κανείς ποτέ δεν με άφησε μόνη μου στις δύσκολες και ευτυχισμένες ώρες μου!
Πάντα χοροπηδούσες και φώναζες με όλη σου τη δύναμη γιατί με έβλεπες ευτυχισμένη. Πάντα χαμογελούσες και έκλαιγες μαζί μου και ας μην φαίνονταν το χαμόγελο σου και τα δάκρυα σου.
Η αγκαλιά σου πάντα εκεί να με περιμένει ακόμα και αν έκανα μια ολόκληρη ημέρα να γυρίσω στο σπίτι.
Ο μεγαλύτερος έpωτας και χωρίς να ζητάς ποτέ αντάλλαγμα σε ότι και αν έκανες για εμένα.
Πάντα εκεί πιστός και δοτικός για όλα όσα ερχόντουσαν και για όσα θα ζούσαμε στο πριν και στο μετά.
Ο δικός μου μοναδικός φίλος που δεν με πρόδωσε και ούτε θα με πρόδιδε ποτέ!
Γλυκός, χαρούμενος, όμορφος, ζεστός μα πάνω απ’όλα πάντα και για
πάντα εκεί, δίπλα μου πιστός φύλακας που θα έδινες ακόμα και τη ζωή σου
για εμένα!
Τι περισσότερο και τι λιγότερο να ζητήσεις από τον καλύτερο σου φίλο!
Ας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω εκείνα τα γλυκά ζωάκια που ομορφαίνουν
τις ζωές μας και ας τα προστατέψουμε όπου τα δούμε και όπως μπορεί ο
καθένας μας.
Χρόνια πολλά και σε όλους εσάς που αγαπάτε και φροντίζετε τους πιστούς μας φίλους!
Χρόνια πολλά πιστέ μου φίλε!
Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα.
Μ. Λουντέμης
